Meer dan 40 jaar werkte ze als verpleegkundige in verschillende rollen in het ziekenhuis, toen Karin Ramaekers-Schutten besloot dat ze iets anders wilde. Uiteindelijk vond ze haar mooiste baan binnen de Hambos, waar ze door haar collega’s de ‘bakjesverpleegkundige’ wordt genoemd. Wat die term inhoudt en hoe haar reis naar de Hambos is verlopen, vertelt ze in dit artikel.
“Om de een of andere reden wilde ik altijd al de verpleging in”, vertelt Karin als ze terugblikt op haar jeugdjaren. “We hadden een zaak thuis, dus het dienstbare en het zorgen voor werd ons met de paplepel ingegoten.” De geboren Kerkraadse meldde zich al snel aan bij het Sint Jozefziekenhuis waar ze na een half jaar kon beginnen met de opleiding tot verpleegkundige.
Hand op de schouder
De daaropvolgende jaren werkte Karin in verschillende rollen in het ziekenhuis, dat uiteindelijk Zuyderland werd; van casemanager oncologie naar de vakgroep Maag Darm Lever, om daarna weer terug te keren naar de endoscopie-afdeling. Karin: “Binnen de vakgroep begeleidde ik mensen door een onderzoek heen. Je biedt dan ook echt die hand op de schouder en probeert je in te leven in een ander, dat is zo belangrijk.” Na verschillende andere rollen, werd Karin meermaals gevraagd de opleiding tot Verpleegkundig Specialist te volgen om haar zelfstandige werkzaamheden te kunnen voortzetten: “Ik zag het niet meer zitten om nog eens twee jaar zo’n intensieve opleiding te volgen.” En dus keerde ze weer als verpleegkundige op de endoscopie-afdeling terug. Karin: “Daar merkte ik dat ik niet meer gewend was om de hele dag fysieke handelingen uit te voeren en kreeg ik al snel gewrichtsklachten. Toen wist ik dat het tijd werd om verder te kijken.”
Via haar leidinggevende en de organisatie kreeg ze de kans om een half jaar vrij te worden gesteld van werk zodat ze zich kon oriënteren. Karin: “In eerste instantie ging ik binnen Zuyderland kijken, maar dat is toch grotendeels de Westelijke Mijnstreek. Ik woon in Kerkrade en vroeg mezelf af of ik wel elke dag 30 tot 40 minuten wilde reizen.” Via een vriendin die in Firenschat werkte, kwam ze binnen Meander terecht: “Hier heb ik op verschillende locaties, de thuiszorg en het hospice meegelopen. Uiteindelijk kwam ik in gesprek met Karin van de Weerden van de GRZ-afdelingen binnen de Hambos. Zij vroeg me wat ik zocht. ‘Regie hebben en met mensen kunnen omgaan.’ Dit in combinatie met mijn CV bleek ook te zijn waar zij naar op zoek was. En zo ging ik een half jaar geleden aan de slag in de Hambos.
Bakjesverpleegkundige
Karin: “Ze noemen me hier ook wel de bakjesverpleegkundige. Want de GRZ werkt met DBC's (Diagnose Behandel Combinatie), dus revalidanten hebben geen Wlz-indicatie, maar de zorg wordt uit een bepaald ‘bakje’ gefinancierd. Iemand komt binnen met een zorgvraag, daar hangen we een voorlopige ontslagdatum aan en vervolgens bekijken we welke zorg het meest passend is. Daarnaast sluit ik aan bij de multidisciplinaire overleggen, waar we met alle disciplines bespreken of het traject dat we voor de revalidant volgen nog passend is.
Na een maand werkzaam te zijn binnen de Hambos wist Karin dat ze weer haar mooiste baan gevonden had: “Hier ben ik helemaal thuis!” Naast haar reguliere werkzaamheden voert ze ook gesprekken waarin ze de revalidant en naasten uitleg geeft over de Hambos, hun dagindeling en revalidatie, en zorgt dat de benodigde documenten ingevuld en ondertekend zijn. Karin: “Ik doe zelf geen zorgtaken meer, al heb ik die neiging natuurlijk wel als ik soms over de gang loop. Dat zit toch in me. Ik ben en blijf een mensenmens, dus vind het belangrijk om contact te maken. Al is het maar een babbeltje als ik een revalidant op welk moment ook tegenkom op de vloer. Dat is die figuurlijke hand op de schouder. Ik wil ze het gevoel geven dat ze hier welkom zijn en zich thuis kunnen voelen. Net zoals ik dat zelf ook voel.”
Het ziekenhuis missen doet Karin dan ook niet: “Natuurlijk mis ik mijn collega’s en de chronische patiënten die ik heb moeten loslaten, maar verder kijk ik niet terug. Weet je, binnen de Hambos is het gewoon een stuk ‘gemütlicher’, huiselijker. Ik houd van de mensen hier, ben in mijn eigen dorp en doe weer wat ik écht leuk vind.” Als kers op de taart kreeg Karin na twee maanden al een vast contract: “Dat is Meander, als er een match is, dan is die ook voor onbepaalde tijd.”
