Simone van der Hoek waagde zich aan de lange tocht van ‘boven de rivieren’ naar Parkstad, waar ze inmiddels aan de slag is in de Hambos. Wonen en werken in Zuid-Limburg komt volgens haar met de nodige vooroordelen én voordelen. Toch is een ding zeker: ze gaat nóóit meer terug.
De geboren en getogen Vlaardingse werkte al jaren in de zorg in Den Haag toen ze onverhoopt haar enkel brak. Opeens kwam ze thuis te zitten. Simone: “Ik begon te malen op bed; ben ik nog op mijn plek? Wil ik hier überhaupt blijven wonen? Ik woonde in een wijk in Den Haag waar steeds meer overlast en criminaliteit voorkwamen. Ik wilde eigenlijk gewoon heel graag weg.” En met haar naar eigen zeggen ‘gebroken poot’ had ze genoeg tijd om op zoek te gaan naar een nieuw stekje. “Ik heb eigenlijk altijd al in het zuiden willen wonen. We zijn er vroeger veel op vakantie geweest en daar heb ik de mooiste herinneringen aan. De prachtige natuur, het dorpse karakter en vooral ook het bourgondische leven spraken me enorm aan. Maar het is zo ver, hè?” Toch vond Simone eind vorig jaar een mooie woning in Heerlerheide. Ze besloot het maar gewoon te wagen. Bepakt en bezakt, met twee honden, een parkiet en een aantal zebravinken vertrok ze hartje winter naar Parkstad. “Natuurlijk vond ik het spannend”, verklapt Simone. “Mensen zeiden; doe dat nou niet, je gaat die Limburgers niet verstaan, je komt daar nooit tussen. Maar ja, dat waren die Hollanders hè, die dat zeiden. Dan weet je genoeg, toch?”
“Mensen zeiden; doe dat nou niet, je gaat die Limburgers niet verstaan”
Ondanks de waarschuwingen uit de Randstad voelde Simone zich vrijwel meteen thuis in Limburg: “Als je jezelf open en eerlijk opstelt, krijg je dat ook terug van een ander.” Simone werd al snel opgevangen door de buurt: “Mijn buren betrekken me overal bij, van de schutterijen tot aan carnaval. Ik was altijd al dol op carnaval, maar dat was in mijn hoofd niets meer dan een zuipfestijn. Hier zag ik pas dat het zoveel meer is en echt hangt aan tradities. Ik woon aan een rotonde met kleine vierkante raampjes en daar hang ik dan als Vrouw Holle uit, zwaaiend naar alle mensen in de optocht.”
Na een paar maanden aarden en naar eigen zeggen ‘Toos Werkeloos’ te zijn geweest, ging Simone op zoek naar een baan in de zorg. Want de zorg blijft gewoon helemaal haar ding. Dat wist ze al op jonge leeftijd. Simone lacht: “Ik weet niet of het door de toen nog witte verpleegpakken kwam of de voor mij heerlijke geur van Dettol, maar als jonge meid wist ik bij een eerste bezoek aan het ziekenhuis al; ik wil ook de zorg in!”
Zo gezegd, zo gedaan; Simone volgde verschillende zorgopleidingen en ging in Den Haag aan de slag in de thuiszorg en later ook in een verpleeghuis. Simone: “In die jaren heb ik echt de zorg leren kennen vanuit allerlei verschillende hoeken; met klanten van jong tot oud en verschillende doelgroepen en teams. Daarnaast heb ik me mogen ontwikkelen tot zorgcoördinator, werkbegeleider en kwaliteitsverpleegkundige.”
“Bij Meander krijg je echt volop kansen en ondersteuning om te groeien naar waar jij wil”
Die ontwikkeling werd ook bij haar sollicitatie bij MeanderGroep gezien. Simone glimlacht: "Ik solliciteerde voor een rol als wijkverpleegkundige, maar de recruiter had iets anders in gedachten na het zien van mijn CV.” En zo mocht Simone aan de slag als verpleegkundige in de rol van leercoach plus op de leerafdeling van de Hambos: “In mijn functie coach ik jonge studenten op de werkvloer. Het is een vrij nieuwe functie, waarin ik alle ruimte krijg om hier, samen met mijn collega’s, vorm aan te geven.”
De vooroordelen uit de Randstad verdwenen als sneeuw voor de zon toen Simone aan de slag ging in de Hambos: “Het is heerlijk met de bewoners. Ik merk ook dat ze rekening met me houden en dan Nederlands tegen me praten. Toch begin ik het dialect steeds beter te verstaan. Al is spreken nog wat lastig, met mijn Rotterdamse tongval.” Simone is blij met haar nieuwe rol en werkplek: “Je krijgt hier echt volop kansen en ondersteuning om te groeien, door middel van cursussen, e-learnings en zelfs opleidingen. Op dit moment wil ik me vooral nog focussen op mijn eigen functie, maar het is fijn om te weten dat die wensen elk jaar weer op de agenda staan. Net als de aandacht voor een gezonde werk-privébalans. Zorgen voor een ander gaat immers pas als je goed voor jezelf zorgt!”
“Mijn Limburgse collega’s zien dat niet eens meer, wat een voorrecht het is om hier te zijn”
Vanuit een groot raam op de zevende etage van de Hambos kijkt Simone uit op Parkstad: “Het leven is hier heus niet minder hectisch dan in de Randstad, maar ik voel mezelf gewoon rustiger en minder gestrest. Ik kan ontzettend genieten van kleine dingen. Als ik mijn straat uitloop, ben ik al op de prachtige Brunssummerheide. Zit ik op mijn balkonnetje, dan vliegt er wel weer een ooievaar of buizerd over. Mijn Limburgse collega’s zien dat niet eens meer, wat een voorrecht het is om hier te zijn.”
Simone is haar gebroken enkel inmiddels wel vergeten. Die gebroken ‘poot’ die haar naar het Zuiden bracht. Genieten doet ze nog elke dag: “In de trein naar huis zit ik aan het raam geplakt te roepen: ‘oh wat mooi, een hertje. Een hertje!’ Zo ben ik ook op mijn werk, de radio staat aan en dan doen we een dansje. Het leven is al zo serieus dus neem het vooral niet te serieus. Of ik nog iets te melden heb? Laten we maar stoppen. Want dat vind ik ook zo vervelend aan de Randstad; die mensen blijven maar praten.”
