“Ik wil mijn leven niet meer laten leiden door de ziekte”

Bij mevrouw Hanke uit Kerkrade (70) werd vorig jaar borstkanker geconstateerd. Het was voor haar niet de eerste keer.  Vanaf haar 37e heeft ze met de ziekte te maken, steeds in andere vorm. Ze wordt sinds haar thuiskomst uit het ziekenhuis begeleid door het team Mammacare van Meander Thuiszorg. “Ik kan met alles bij ze terecht. We praten over hoe het gaat, met name het accepteren van de nieuwe situatie komt vaak terug. Maar ik krijg ook advies  als het gaat om hulpmiddelen of extra ondersteuning. Zo hebben ze hulp in het huishouden geregeld voor me. Dat zijn dingen waar je zelf vaak niet gelijk aan denkt.” Mevrouw Hanke waardeert het sociale aspect rondom haar begeleiding minstens zo als de wondzorg zelf. “Ze weten waarover ze praten” vertelt ze.

Het team Mammacare bestaat uit acht verpleegkundigen en heeft korte lijnen met het borstcentrum van het Zuyderland ziekenhuis en nu ook met het Maastricht UMC +.  Zodra de patiënte wordt ontslagen krijgt het team een telefoontje.  Vroeger was dat vijf dagen na de operatie, tegenwoordig komen patiënten vaak nog dezelfde dag thuis. Meander Thuiszorg  is vooralsnog de enige thuiszorgorganisatie met een eigen  mammacare team. Tot 23 uur ’s avonds  is het team bereikbaar en ’s nachts neemt het Meander Team High Care de zorg bij noodgevallen over.

“Stilzitten is niks voor mij”

Martien de Roy (82 jaar) heeft de ouderdomsziekte Macula die zijn zicht steeds verder aantast. “Ik zie nog vaag mensen en spullen, maar niet je gezicht. Het kan niet met een bril gecorrigeerd worden. Lezen en schrijven, autorijden, dat gaat allemaal niet meer. Als ik ergens naartoe wil, ben ik afhankelijk van anderen. Dat is zeker erg, maar je kunt niet anders dan aanvaarden dat het zo is.” Anderhalf jaar geleden overleed zijn vrouw, hij kreeg spierreuma en onderging in januari een zware openhartoperatie. Toch blijft hij positief. “Ik heb dertig jaar de administratie gedaan voor mijn zoon. Dat gaat nu niet meer. Maar ik ga wel elke zaterdag afwassen in zijn cateringbedrijf, want dat kan ik nog prima. Stilzitten is niks voor mij, ik heb te veel energie”, lacht hij. 

De therapeut voor de spierreuma adviseerde hem na het overlijden van zijn vrouw om naar het centrum voor slechtzienden Parkstad van Meander in Heerlen te gaan. En daar is hij nog steeds heel blij om. “Het bevalt me goed, ik ben hier onder de mensen. In januari ben ik ruim een week niet geweest vanwege de operatie. Gelukkig herstelde ik snel en kon ik weer gaan. We zijn lotgenoten en begrijpen elkaar. Ik heb hier vrienden gemaakt. Elke vrijdag kaarten we en doen we samen boodschappen.”

Medewerkers en vrijwilligers bieden altijd een luisterend oor, zegt hij. “De ontvangst was ook heel warm. Vrijwilliger Gertie Kreutz was er vanaf dag één voor mij. Zij heeft me echt opgevangen en over de drempel geholpen. En ze kan heel goed koken.”

“Ik kan Scooby echt niet missen.”

Rustig ligt Scooby, een 8 maanden oude labradoodle, aan de voeten van Marion Beuman (59 jaar). Marion kijkt naar haar hond en glimlacht. Haar ogen stralen, als ze vertelt hoe Scooby haar leven heeft veranderd. "Toen ik een paar jaar geleden hier in Verpleeghuis Luckerheide kwam wonen, had ik een heel moeilijke tijd achter de rug. Ik was het leven moe en begonnen aan een traject bij de levenseinde kliniek." Sandra van Loo, de verzorgende die samen met haar collega Jaimy Niesters nauw betrokken is bij de komst en de verzorging van Scooby, knikt. "Wij als team hadden het heel moeilijk met die beslissing. Marion was nog zo jong, we wilden haar graag helpen haar leven weer zin te geven. Door gesprekken met haar familie kwamen we te weten dat Marion altijd honden had gehad. Zo is het idee ontstaan om een pup voor haar te kopen. Toen we zeker wisten dat het echt mogelijk was, hebben we haar ons plan verteld. Marion was direct zo enthousiast dat ze een uur later haar moeder al gevraagd had de papieren van de levenseinde kliniek te vernietigen."

Na zorgvuldige voorbereidingen kwam Scooby bij Marion wonen en iedereen op de afdeling is dol op hem. Maar het is toch vooral de hond van Marion. "Ik ga 4 keer per dag met hem wandelen in het bos hier op het terrein. Zelfs lichamelijk gaat het nu veel beter met me. Echt, Ik kan Scooby niet meer missen."

Heeft de informatie op deze pagina u geholpen?

Helpt u ons? Met uw reactie gaan we graag aan de slag. Zo verbeteren we onze website en helpen we u online nog beter. Uw reactie is anoniem. Heeft u een vraag? Neem dan contact op met onze klantenservice: 0900 - 699 0 699


Waardeert u ons?

Zorgkaart Nederland Horeca Service Meandergroep