Levensverhalen
Mantelzorg in goede en in slechte tijden
“Ik zorg voor mam” zei mijn vader stellig, “dat heb ik haar beloofd”. Er was geen discussie meer mogelijk. Ik zag mijn vader langzaam de grip verliezen op de zorg voor mam. Haar dementie vorderde met rasse schreden en als enig kind wilde ik voorkomen dat hij erbij neer zou vallen. Als je in de zorg werkt dan lijkt het zo logisch dat je hulp inschakelt, dat de thuiszorg en de casemanager komt en dat uiteindelijk een vorm van beschermd wonen, als er sprake is van dementie, onontkoombaar is. Als dochter vond ik dat lastig maar omdat ik zag dat mijn vader eraan onderdoor ging, moest ik het bespreekbaar maken, eigenlijk tegen beter weten in.
Ik moest het bespreekbaar maken. Tegen beter weten in.
Voor mijn vader zat ‘het altaar’ en de liefde in de weg om die beslissing te kunnen nemen. Maar liefst 52 jaar geleden hadden ze elkaar plechtig trouw beloofd, in goede en in slechte tijden en de liefde was in al die jaren nooit gedoofd. Mam en pap waren een twee-eenheid die ik als dochter nu uit elkaar dreigde te halen. Maar wat moest ik? Ik zag allerlei scenario’s voor me. Pap bezweken onder de last van het mantelzorgen en mam alleen thuis in een wereld waar ze niets meer van begreep. En ik machteloos daar tussenin laverend om het voor beiden maar zo goed mogelijk te doen. Uiteindelijk heeft de natuur beslist en is mam, voordat pap de beslissing moest nemen, overleden aan een acuut hartinfarct. We waren verdrietig om het gemis van het samenzijn maar staken een kaarsje op voor het feit dat pap zijn belofte aan mam niet heeft hoeven verbreken.
Pap had zijn belofte aan mam niet hoeven te verbreken
Mantelzorg staat vaak gelijk aan liefde, aan schuldgevoel en aan het maken van onmogelijke keuzes. Al die zaken heb ik gevoeld maar ik heb er ook veel voor terug gekregen door er over te praten met pap en, zolang dat nog ging, met mam. Door het te bespreken met mijn vrienden en familie voelde het lichter en kreeg ik hulp zonder dat ik er om vroeg.
Er werd naar me geluisterd en ik voelde me gezien als mantelzorger, meer heb je soms niet nodig om het weer even vol te houden. Dat gun ik al onze mantelzorgers.
Auteur
Angèle van Kasteren is manager van het centrum voor informele zorg ondersteuning Parkstad (CIZOP). Hieronder vallen onder andere het steunpunt voor mantelzorgers Parkstad en Ruggesteun.
