Ik mis mijn moeder zo en toch is ze er nog gewoon.

Levensverhalen

Ik mis mijn moeder zo en toch is ze er nog gewoon.

Angèle van Kasteren
Auteur Angèle van Kasteren 7 mei 2020

De telefoon gaat en er is een mantelzorger aan de lijn. “Ik weet het even niet meer” verzucht de mevrouw. “Mijn moeder woont in het verpleeghuis, is dementerend en ik mag er niet naar toe. Er mag geen bezoek komen en ik ben bang dat ze mij na enkele weken niet meer kent. Dat doet zo’n pijn. En ik ben alleen. Mijn man is anderhalf jaar geleden overleden en wij hebben geen kinderen. Mijn moeder is mijn laatste houvast en nu dit...“ De mantelzorgconsulent luistert en laat mevrouw even praten. Hoe ze het redt zo zonder haar man? Of ze zelf wel een goed sociaal netwerk heeft en er wel contact is met familie, vrienden, buren? Ze vertelt een half uur onafgebroken over het overlijden van haar man en de tijd die ze daarna doormaakte. De steun die ze kreeg van haar moeder, die op dat moment die steun nog kon bieden. En dat ze inderdaad wel een sociaal netwerk heeft maar dat die ook allemaal op een kwetsbare leeftijd zijn en dat ze besloten elkaar niet fysiek op te zoeken. Dat ze geniet van de telefoontjes van haar familie en vrienden maar dat ze niets liever wilde dan haar moeder zien. Al is het maar een half uurtje. Om even dat oogcontact te maken en te laten zien dat met haar alles goed is. De zorg is prima, iedereen is erg lief voor moeder en ze beeldbellen eenmaal per week. Dat is fijn maar dat voelt toch anders.

Huidhonger. Een woord dat ik voor de corona-crisis niet kende.

“Het is zo gek om te voelen dat je iemand intens kunt missen en dat terwijl ze er nog gewoon is” vervolgt de mantelzorger het gesprek.. En ja dat is het. Het is een soort rouwproces waarbij iemand er wel nog is, maar er sprake is van ‘huidhonger’ een woord dat ik voor de corona-crisis niet kende. Dat je het fysieke contact met iemand, de knuffel, de kus zo kunt missen dat je huid er figuurlijk naar hongert. Dat speelde ook bij de mantelzorger die belde. En dat herken ik. Ik ben zelf ook wel iemand die mensen in mijn dichte nabijheid graag een knuffel geeft om te laten voelen dat ze belangrijk voor me zijn, dat ik van ze hou. Nu dat niet kan, komt het neer op het bieden van een oprecht luisterend oor en in woorden laten voelen dat je er bent. 

Een oplossing voor het probleem kon te niet bieden, wel een luisterend oor.

De mantelzorger die het Steunpunt belde had een gesprek van drie kwartier met onze mantelzorgconsulent die niet meer deed dan luisteren. Oprecht luisteren en haar de gelegenheid gaf haar verhaal te doen en even een traan te laten. De oplossing voor het probleem kon ze niet bieden, het bezoek bleef verboden terrein maar het feit dat ze haar verhaal kon doen was voor even een opluchting. Ze bedankte voor het gesprek met de woorden: “Ja, het is lastig maar ze is er nog en ze is niet ziek geworden door corona. Ik ben dat gelukkig ook niet en daar hou ik me aan vast. Met die gedachte hou ik het nog wel even vol en hoop ik stiekem dat ik haar snel weer echt mag bezoeken. Fijn dat u even naar mij wilde luisteren. Kan ik er weer even tegen!”

Auteur

Angèle van Kasteren

Angèle van Kasteren is manager van het centrum voor informele zorg ondersteuning Parkstad (CIZOP). Hieronder vallen onder andere het steunpunt voor mantelzorgers Parkstad en Ruggesteun.