Levensverhalen
Filosoferen in tijden van corona.
De laatste maanden heb ik gemerkt dat ik meer tijd neem om na te denken. Niet speciaal over een onderwerp maar gewoon even filosoferen over de dingen des levens. Ik ben zoals veel Nederlanders meer thuis, werk veelal van thuis uit en de sociale activiteiten staan op een laag pitje. Tijd om wat dingen op een rijtje te zetten. Daarnaast ga ik eenmaal per jaar een paar dagen alleen weg en vind het dan heerlijk om even in mijn eigen bubbel (ook een veel gehoorde term in relatie tot corona maar dat terzijde) te zijn. Dit jaar werd het Bergen aan Zee. Ik heb wat met de zee. Die weidsheid, de golven en de wind en een fikse wandeling langs het strand, maken dat het nadenken vanzelf gaat.
Ik hoor van meer mensen dat corona aanzet tot reflectie en bezinning.
Ik hoor van meerdere mensen om me heen dat corona ook bij hen aanzet tot reflectie en bezinning. Vooral de vraag hoe het nu komt dat zo’n virus ineens de kop opsteekt en de hele wereld totaal op zijn kop zet. Ondanks allerlei life events die ook in mijn leven (zoals bij iedereen wel het geval is) langs zijn gekomen, voel ik me nog steeds dat zondagskind. Lekker plekje om te wonen, fijne mensen om me heen, ik ben (nog) gezond en ik heb leuk werk.
Tijdens mijn genoemde overdenkingen is de waarde van al het genoemde veel groter geworden. Het van thuis uit werken is niet leuk, ik mis de collega’s en het even peilen hoe het met iedereen gaat. Ik mis een avondje theater of een filmpje pikken. Een hapje eten met vrienden of een gezellig dagje winkelen. Maar waar klaag ik over als ik kijk wat wel allemaal nog kan? Ik kan werken en het contact met de collega’s digitaal onderhouden. Ik kan genieten van de flexibiliteit en de creativiteit die nu lijkt te ontstaan. Ik zie mantelzorgers die blijven zorgen voor de ander en de schouders eronder zetten. Die blij zijn wanneer het Steunpunt voor Mantelzorg hen belt om te vragen of alles nog lukt thuis en of ze nog hulp nodig hebben.
En dan de vrijwilligers die wekelijks hun klanten bezoeken om te ondersteunen, samen even naar buiten te gaan of gewoon het luisterend oor te bieden en die ondanks corona en alle regels waar ze aan moeten voldoen tijdens dat bezoekje, toch de keuze maken om binnen de afgesproken richtlijnen naar hun klant te blijven gaan. Allemaal zaken die er zijn, niet vanzelfsprekend, maar prachtig om te zien. We moeten volhouden en de kreet ‘samen tegen corona’ blijft nog steeds van kracht, ofschoon ik die tijdens deze tweede golf veel minder hoor dan tijdens de eerste. Zou je er toch op een of andere manier aan wennen, aan dat ‘nieuwe normaal’?
Zou je er toch op de een of andere manier aan wennen, aan dat 'nieuwe normaal' ?
Nu ik sociaal ‘on hold’ sta biedt Netflix wat extra afleiding. Afgelopen week zag ik de fantastische documentaire van David Attenborough ”A Life On Our Planet” waarin de 94-jarige Attenborough een vurig pleidooi houdt voor het ‘redden’ van onze planeet. Hij vertelt hoe de natuur zichzelf in balans houdt maar dat nu, door toedoen van de mens, op deze manier niet lang meer volhoudt.
Ik was al in een filosofische stemming maar na deze documentaire nog meer. Dat blauwe bolletje waar we op leven in dat onmetelijke universum en waar we zo afhankelijk van zijn en het virus dat nu rondwaart over die planeet. Toeval?
Auteur
Angèle van Kasteren is manager van het centrum voor informele zorg ondersteuning Parkstad (CIZOP). Hieronder vallen onder andere het steunpunt voor mantelzorgers Parkstad en Ruggesteun.
