In alles proberen we zoveel mogelijk te kijken wat de bewoner zelf nog kan.
Zorgassistenten binnen Meander bieden aandacht voor bewoners.
Bij het woordje zorg denken we al gauw aan verpleging en het toedienen van eventuele medicatie, maar het welbevinden van mensen is minstens zo belangrijk. Daarom heeft MeanderGroep zorgassistenten in dienst. Collega’s die de reguliere zorg ondersteunen en volop inzetbaar zijn voor een stukje aandacht. “Nooit geweten dat werken met ouderen zoveel voldoening geeft”, vertelt zorgassistent Gino Landburg.
Gino werkte twee jaar als vrijwilliger in zorg- en revalidatiecentrum Hambos met als aandachtspunt sport en spel. Het werk bood hem zoveel voldoening dat hij besloot te solliciteren voor een vaste baan. Hij kon aan de slag als zorgassistent en is er helemaal op zijn plek. “De locatie voelde al vertrouwd vanuit mijn vrijwilligerswerk. Ik kende de meeste bewoners wel bij naam. Nu ik als zorgassistent werk, is die band met de mensen alleen nog maar hechter geworden. Want naast de activiteiten ben je er ook voor een stukje dagelijkse ondersteuning.” We spreken Gino aan het begin van zijn middagdienst.
Hij heeft voor het gesprek al even de drank en bijvoeding klaargezet zodat hij hierna gelijk verder kan. Hij helpt de bewoners met de maaltijd, maakt praatjes en gaat er regelmatig met hen op uit. “Daarnaast ondersteun ik ook vaker in de zorg zelf” vertelt hij. “Als een bewoner moet worden getild, dan help ik graag.” Gino vertelt het met een brede lach en dat is hoe mensen hem zien: altijd vrolijk, altijd behulpzaam. Hij had nooit verwacht dat werken met ouderen zoveel voldoening zou geven. “Ik heb voorheen voornamelijk productiewerk gedaan” blikt hij terug. “Vanwege rug- en polsklachten werd ik helaas afgekeurd. Toen ik een tijdje een uitkering had attendeerde iemand bij de gemeente me op vrijwilligerswerk in de Hambos. Ik heb geen ervaring met het werken met ouderen, maar ik wilde het wel proberen.” Het bleek een schot in de roos. Met zijn innemendheid en warme uitstraling vond hij gelijk zijn weg. Zowel bij collega’s als bewoners. “We hebben veel fijne gesprekken. Mensen zijn geïnteresseerd in mijn afkomst uit Curaçao en ze praten tegelijk graag over hun eigen verleden. Dat schept toch een band. Sommige bewoners kunnen niet zelfstandig eten, daar help ik bij. Voor veel mensen is dit de laatste plek waar ze wonen en dan is het fijn om die periode zo mooi mogelijk te maken. ”En die mooie momenten zijn er zeker. In de stad bij een kopje koffie of biertje of die ene keer met Koningsdag toen Gino in het oranje gehuld kwam werken. Maar afgelopen jaren waren door corona ook zwaar. “Ik heb mensen zien wegvallen en dat raakt je. Een mevrouw die schilderde graag en op een dag had ze voor mij iets geschilderd. Mevrouw leeft helaas niet meer, maar het schilderij heeft een mooie plek in mijn woonkamer. Dat soort momenten maakt mijn werk zo waardevol, dat is niet te vergelijken met het productiewerk dat ik voorheen deed.”
Kleine momenten
Ook Miriam Meerten en Margaret Gatignon werken als zorgassistent, maar dan in Expertisecentrum Lückerheide. Miriam werkte 19 jaar in een bakkerij toen ze de overstap maakte naar de zorg. “De bakkerij ging failliet en ik heb daarna een tijdje productiewerk gedaan in een wafelfabriek, maar dat was niets voor mij. Mijn dochter, die ook in de zorg werkt, attendeerde me erop dat ze nog mensen zochten. Mijn eerste gedachte was: ik in de zorg? Maar waarom eigenlijk niet? En nu zou ik willen dat ik deze keuze tien jaar eerder had gemaakt!” Miriam geniet van elke werkdag. Om acht uur begint haar dag, maar rond half acht is ze al op ‘haar’ afdeling Lelie C waar ze jonge mensen met dementie begeleidt.
“Wat zo mooi is in dit werk is dat het kleine dingen zijn, die hier toe doen”, vertelt ze met een grote lach op haar gezicht. “Natuurlijk is het ook wel confronterend als je met bewoners werkt van jouw eigen leeftijd, maar tegelijk is het ontzettend dankbaar werk. Elke dag heb je wel een momentje waar je intens blij van wordt. Zoals laatst, toen een collega muziek kwam maken op de afdeling. Iedereen genoot, maar één van de bewoners was in diepe slaap, zoals vaak. Ik weet dat hij erg gek is op alles wat met Kerkrade te maken heeft, dus ik vroeg de muzikant om iets in het Kerkraads te zingen. Op dat moment zie ik hem in zijn slaap met zijn handen meebewegen. Dat is toch geweldig!”
Margaret, die net als Miriam twee jaar geleden startte als zorgassistent, moest juist wennen aan dat ‘trage’ tempo. Als barvrouw was ze jarenlang gewend reuring om zich heen te hebben. “Het was voor mij best een cultuurshock”, vertelt ze. “Mijn man werd ziek en we moesten ons café verkopen. Mijn dochter, die in wijkzorgcentrum Heereveld werkt, stimuleerde me ook in de zorg te gaan werken. Dat contrast was best groot, maar tegelijk voelde ik wel meteen dat je hier echt iets voor mensen kunt betekenen. Bovendien ben ik een doorzetter. ”Inmiddels heeft ook Margaret haar plek helemaal gevonden. En af en toe zet ze haar horeca verleden in om iets extra’s te doen, zoals een Italiaanse avond voor de bewoners met een echte pizza-oven. Orkestje erbij en succes verzekerd. “In feite bepaal je zelf met de bewoners wat je wilt doen. De ene keer gaan we er met de scootmobiel op uit en de andere keer lees je samen de krant.” Miriam vult aan: “Je kijkt ook heel erg naar de interesses van de bewoners. Zo hebben we iemand die vroeger erg van bloemschikken hield, dat heb ik hier weer met haar opgepakt. Het is niet altijd gemakkelijk om bewoners te activeren, maar als het dan lukt en je ziet ze genieten, geeft dat veel voldoening! Eigenlijk zijn we een soort vliegende kiep. We helpen bij praktische zaken, zoals het doorgeven van bestellingen, tot het begeleiden van uitjes. ”En die uitjes zelf zijn dan ook weer heel divers: van een voetbalwedstrijd van Roda JC bijwonen tot plantjes kopen in het tuincentrum. Margaret: “In alles proberen we zoveel mogelijk te kijken wat de bewoner zelf nog kan. En dat is vaak meer dan je denkt!”
Fotografie Anne Jannes
Voor meer verhalen klik hier.
