Als je in mogelijkheden denkt, wordt het onmogelijke mogelijk!
Voor niet iedereen is een betaalde baan vanzelfsprekend. Er kunnen situaties zijn die zorgen dat je buiten het arbeidsproces dreigt te vallen. De 29-jarige Dominique Höfelmann uit Kerkrade nam het heft in eigen handen. Na acht jaar als vrijwilliger te hebben gewerkt bij Meander, vond ze het tijd worden voor een betaalde baan. Inmiddels werkt ze al een jaar als facilitair medewerker binnen wijkzorgcentrum Laethof in Kerkrade en daar is ze, met recht, trots op.
Dominique weet heel duidelijk wat ze wil. Maar pas sinds kort heeft ze ook geleerd om dat te uiten. Op eigen initiatief maakte ze bespreekbaar dat ze haar vrijwilligerswerk wilde omzetten naar een betaalde baan. “Het geeft me een stukje zelfstandigheid” vertelt ze in het bijzijn van haar job coach Carry Veugen. Toch bleek de overgang van vrijwilliger naar betaalde baan groter dan ze gedacht had. Dominique blikt terug: “In eerste instantie ging ik aan de slag als zorgassistent. Het contact met de bewoners was erg leuk, maar ik vond het lastig in te schatten wat er precies van me werd verwacht. Een van mijn taken was het schoonmaken van de kamers en daarbij voelde ik me het veiligst. Ik vind het prettig om een duidelijke taak te hebben. Daarom ben ik geswitcht naar facilitair medewerker. Ik vind mijn werk geweldig en wil dit tot mijn pensioen blijven doen. Dat heb ik mezelf beloofd.”
Tip top
Als facilitair medewerker zorgt Dominique ervoor dat de kamers en toiletten van de bewoners tiptop in orde zijn. Zeker nu ten tijden van corona een belangrijke taak. “Ik vind dat deze functie vaak erg wordt onderschat ”beaamt Carry Veugen. “Je hebt, zeker in deze tijden, een grote verantwoordelijkheid. Die weet Dominique heel goed te pakken.” Dominique lacht. “ In het begin vond ik het soms lastig wat ik moest doen. Ik keek veel om me heen zonder echt om hulp te vragen. Carry heeft me geleerd om naar collega’s toe te stappen en het te vragen als iets niet duidelijk is. Al die tips die ik van haar kreeg schreef ik in een notitieboekje op en dan ging ik daar thuis nog eens mee oefenen. Nu vind ik het helemaal niet meer eng om iemand aan te spreken. Ook met de bewoners maak ik gerust een praatje of we spelen een spelletje. Zuster Dominique noemen ze me wel eens.“Carry kijkt vol trots naar haar ‘leerling’. “Dominique is het voorbeeld van hoe je zelf in je eigen kracht kunt komen te staan. De reden dat ze het zo goed doet, is dat ze vanaf het begin open stond voor reflectie. Ze is enorm leergierig en veel doelen die we stelden wist ze te bereiken. Voorheen was ze snel overvraagd. Nu weet ze dat ze hulp kan vragen of ze lost het gewoon zelf op. Ook alle digitale vaardigheden heeft ze zich met hulp van collega’s eigen gemaakt, denk aan het werken met haar digitale rooster en andere computersystemen.
Prestatiegerichte maatschappij
Dat we in een prestatiegerichte maatschappij leven ervaart Carry als geen ander. “Er wordt niet naar de mens gekeken maar naar de prestaties. Veel mensenkunnen een bijdrage leveren op hun manier, maar worden niet gezien. Ik kijk naar de mogelijkheden en naar wat iemand wél kan. Het liefst maak ik het onmogelijke waar. Dat is ook het fijne aan een organisatie als Meander, die deze kansen biedt. En niet elk verhaal is een succesverhaal. Het komt ook voor dat ik iemand begeleid en we er samen achter komen dat de zorg niet de geschikte sector is voor die persoon. Ook dan heb je tóch samen een stap gezet. Elk proces is in feite een cadeautje.
Structuur
Dominique werkt 18 uur in de week. Ze houdt van structuur en begint haar dag altijd met het checken van haar mail. Vervolgens bekijkt ze haar taken en wat ze aan het einde van haar werkdag niet af krijgt wordt genoteerd voor de volgende dag. Dominique en Carry komen wekelijks bij elkaar om te praten over hoe het gaat. Die begeleiding vindt Dominique erg fijn. Ook bij haar werkbegeleider Imke Linzen kan ze altijd terecht. “En iedereen in het team staat voor me klaar en is super aardig. In het begin ging er nog wel eens iets niet goed. Toen heb ik mijn collega’s een mail gestuurd. Wat vinden jullie van mijn werk en zijn er verbeterpunten? Daar leer ik van.” Het moeilijkste is en blijft het afscheid nemen van een bewoner als deze komt te overlijden. “Maar ook dan is Carry er voor mij”, benadrukt Dominique.
Jobcoaches
Binnen Meander werken 4 interne job-coaches. Zij streven ernaar medewerkers met een beperking of afstand tot de arbeidsmarkt zelfstandig en duurzaam te kunnen inzetten. Dit doen zij door begeleiding van medewerkers en werkbegeleiders op de werkvloer.“Het ultieme doel is jezelf als coach overbodig maken” benadrukt Carry, die ook de gesprekken met het UWV voert. “Met de functie van Dominique als uitgangspunt hebben we samen met het UWV een loonwaarde-meting gedaan. Dit houdt in dat er gekeken wordt naar de loonwaarde van diegene voor deze functie. Zijn er taken die minder uitgevoerd kunnen worden? Hoe is de snelheid? De mate van zelfstandig kunnen werken? Al deze vragen komen aan bod. Bij loondispensatie betalen we als werkgever een bepaald percentage van het loon en de rest wordt aangevuld door het UWV. Op deze manier kan iedereen naar vermogen ingezet worden en krijgt iedereen een kans om mee te doen.”Dominique heeft onlangs een contractverlenging gekregen van een jaar en functioneert prima met een minimale begeleiding. Manager Marc Hamers gaf haar de kans om bij te dragen aan de zorg voor ouderen. Dominique: “Het is ge-wél-dig”. Ze weet de voordelen van haar baan goed te verwoorden. “Ik kom elke dag met een grote glimlach van oor tot oor, wat wil je nog meer…?” •
